evvel zaman içinde;
cumbalı, turkuaz pervazlı,
beyaz badanalı evlerin
erguvanlı bahçelerine bakan balkonları vardı
şehirde...
erguvan kokusuyla ıslanıp
kuş cıvıltısıyla uyanan
abide insanları
huzur menbaıydı …
gel vakit git vakit...
havadaki gri bulutlar
semânın maviliğini
perdeledi...
güneş ve ay gizleniverdi...
akıllı ama ruhsuz,
gri betondan rezidanslara
abandı insanlık...
mekâna aşık, kafası karışık
zamana dolaşıktı artık...
ne cumba, ne erguvan
ne de kuş kaldı
şehirde...
her sabah
telaşa uyanan insanlar,
ruhsuz grilikte huzuru
ve mehtapsız gecelerde
kendilerini
boşuna arıyorlardı...
huzurun sırrı;
cumbada mı
yoksa erguvanlarda mıydı ?