İnsan olmak yolunda doğduğundan beri çabalayan, insanın insanlığına gedik açmakta olan kara delikleri, (egoizmini ve şeytanını) gördükçe onarmaya çalışan, "kendini bilme ve öğrenme yolculuğunda" gayretini son nefesine kadar sürdürmeyi birinci sıraya koymuş, insan doğmanın ve insaniliğinin önemini keşfetmiş, öğrendikleri pozitif ve insana yararlı şeyleri evvelâ yaşantısına uygulayan ve kendi iç âlemindeki eğitimini sürdüren anne/baba ve öğretmenlerin; "bilen mesuldur, bilmeyen mazur" hükmünce öğretmekden yorulmayan, şahıslar olması gerektir...
Bu öğrenme/öğretme sürecinde, sağlam karakterli, millî ve manevi değerleri özde yaşayan ve yaşatan, aydın/münevver gelecek nesillerini yetiştirme gayreti ile azîz milletimizin, şiir gibi akışı olan lisanı, gelenekleri, sosyal yaşantısı, san'atı için gerekli muhitin yaşatılması ve sürdürülmesi; değerlerin ve unutulmaması gerekenlerin, yeni nesillere aktarılarak istikbâlin şekillenmesi asıl gayedir....
Kurdukları tezgâhlar ve çarkları ile küreselci işgalcilerin; tarihi boyunca medeniyyetler inşâ etmiş uygar milletimizin istikbâli olan yeni nesilleri; köksüz, egoist, yoz kültür ile enfekte etmeye ve öğütmeye çalışmaları hız kesmeden devam ediyor...
Gökler tarafından övgüye mazhar abide şahsiyetler yetiştirmiş, yüzyıllar boyu görkemli ve yüksek medeniyetler inşâ etmiş, insanlık niteliğini yüceltmeyi ve insana hizmeti şiar edinmiş, cesur, kahraman, çalışkan, Hakk'dan gayrıya eğilmeyen, zulme karşı dimdik ve mazlûmun yanında duran, özü sözü duruş ve davranışı ile "numune insan"larla, milletler tarihinde hak ettiğimiz yerdeyiz.
Ancak fırsat buldukça üzerimize saldıranlar, biz yaptıkça yıkmaya yakmaya çalışanlar; zihinlerimizi gönüllerimizi işgal etmeye ve esaret altına almaya çalışanlar, bugün olduğu gibi binlerce yıldır hep vardı.
İçimize sinsice sızıp bizi, milli şuurumuzu, kimlik ve kültürümüzü içten içe kemirmeye, kendimize yabancılaştırmaya çalışanlar, muktedir olmak ve bizi yönetmek istek ve plânlarından hiç vazgeçmediler...
Milli ve manevi kültür ve medeniyyetimiz binlerce yıllık bir tarihten bugünlere akmış olup, istikbâlde de gelecek nesillerce yaşatılacaktır.
Atalarımızın attığı temeller üzerine, onlar muasırı koyacaklardır.
Azîz milletin kültür mirasının yaşaması/yaşatılması içün gayret edenlere müteşekkiriz...
Öğretmen veya bir diğer deyişle muallim, mürebbi; öğretici olması yanında eğitici, terbiye edici bir kişi(lik)dir, ya da öyle olmalıdır...
Edebiyatı sırf san'at yapmış olmak içün yapanlardan, hiç olmadık...kendimizi göstermek gibi bir niyetten bile Allah'a sığınırız...
Kaleme alınan hikâyeler, şiirler, felsefik yaklaşımlar, divan edebiyatından beyitler, hikmetli sözler ve diğerleri, millî ve mânevî erozyona uğramış toprakların erozyonunu -bir nebzecik bile olsa- önleyecek tohumlar olsun arzusundayız...
Fabrika ayarlarından, fıtrattan az ya da çok uzaklaşmış insana, geçici dünya ve dünyalıklarla bozulmamasını, kötüyü reddedip iyiyi kabul etmesini hatırlatmayı sorumluluk sayıyoruz...
Gayemiz düşündürmek, görülmek istenmeyeni, üzerinden atlanıp geçileni, etrafından dolaşmaları, halı altına süpürülen tozları göz önüne sermektir...
Sanal âlemde yaşayanlara hakikât âlemini hatırlatmaktır...
Medeni ve muasır olmak gayesine matuf toplum olmak yoluna, tedris ettiğimiz ilim, san'at ve tecrübelerimiz ile bir taş döşeyebilirsek kendimizi bahtiyar addederiz.
Cehâlet karanlığını ve avamiliği kovmak içün eldeki mumu yakmamak gibi bir bencilliğimiz olamaz...
"İnsan"a yakışanı/yakışmayanı, huzurun menbâını, huzursuzluğun mecrâsını hatırlatmayı önemsiyoruz...
Uyanık geçinenlere projektör tutuyor, gözlemlediğimiz çürümüşlükleri misâllendirmeye çalışıyor, hamakât ehlini aklını kullanmaya davet ediyoruz...
Bal kavanozu emanetçilerine parmaklarını yalamamayı, mutfağı denetlemek ve temiz tutmak yerine vitrin dizmenin bumerang etkisi yapabileceğini, herşeyin bir gün ortaya döküleceğini ve hesabının verileceğini, bedelinin ödeneceğini...insan(!)lara "mış" gibi yapmamaları gerektiğini, dosdoğru olmalarını hatırlatıyoruz...
Vicdanın; insanın içindeki iç sesin, Allah'tan gelen ses olduğunu ifâde ediyoruz...
Ve;
Müşterisiz meta ve iltifat edilmeyen malın/sözün zâyi olduğunun farkındayız...bilmeyenin mazur, bilenin ise mesul olduğunun şuurundayız !
Biz davet demindeyiz, icabet eden eder etmeyen etmez diyelim, tebliğ bizden takdir ve hidayet "O"ndan !
Hüseyin Siret bey gibi bir ömür sürüp son demlerinde hakikatle yüzleşenlerin, "Bir sevdadan ötekine", dünyalık arzular ardınca ömrü tüketenlerin, kendilerini geç de olsa bulmasını şu şarkı ne de güzel anlatır:
Beste: Şükrü TunarGeçti sevdalarla ömrüm, ihtiyâr oldum bugün
Ak pak olmuş saçlarımla bî-karâr oldum bugün
Bir muhabbet neş'esiyle ilkbahâr oldum bugün
Ben huzurunda yer öptüm, tacidâr oldum bugün
İnsan olarak doğduğumuz dünyadan insanlığımızı koruyarak -şeytanın ve nefsin adımlarını takip etmeden- insanca gidebilmektir maksadımız...
Dest-i kahr ile salarsan teber-i şer’i eğerKesile bâğ-ı cihandan şecer-i fısk u fücûr (Mesîhî)
"Gördüğünüz görmediğinizin ipucudur"
Ne çok söz söylendi, ne çok kelâm sarf edildi canlar !
Duymak isteyen duydu, istemeyen "aman sende" dedi !
Dünyaya kazık çakan akıllıların (!) akibeti bile o hamakât ehline ders vermedi !
Gevheri sandıktaki kuyum zannedip de biriktirdi dünyacı !
"Dil"i lezzet tomurcukları, lokma yutucu ve lakırdı edici bir vasıta bildi gafil, dil ki gönül idi, ey hakikâtten bîhaber !
Dünyalıkla övündü, kibirlendi, sevindi, oynadı, oyalandı, biriktirdi, süslendi, eğlendi; şımardı, azdı, azgınlaştı, kazık attı, takla attı, kırdı, döktü, saçıp savurdu, çaldı, arakladı...
Alınca kazandığının verince kaybettiğinin hesabında yanıldığını bile fark edemedi.
Sınanırken sınadığını zannetti...
Gördüğünü gördüğünden ibaret zannetti de hakikâti ıskaladı.
O çok sevdiği, doyamadığı dünyanın bir gün kendini üteceğini, soyup soğana çevireceğini ve yutacağını anlamadı !"Bir yerde ki yok nağmeni takdir edecek gûşTazyî-i nefes eyleme tebdil-i makâm et"
