Papaz eriği İmam eriği ve İnsan...

Kıymetli ağabeyim Hayrettin Barut'un paylaştığı bir fıkrayı izni ile aşağıya alıntılıyorum:
Köylü vatandaşın biri hayrına Kuran kursuna bir kasa dolusu erik getirmiş.

Hoca:
-“Bu kadar erik çok yiyemeyiz ziyan olur. Satalım da kursun ihtiyaçlarını alalım. Haydi gençler siz pazara çıkın.” demiş.

Öğrenciler de:
-“Peki hocam.” demişler.

Bizim öğrenciler kasadaki eriği tezgaha dökmüşler, etikete de PAPAZ eriği yazıp altına da fiyatını belirtmişler.

Hoca efendi gidip şu bizim talebelere bir bakayım demiş ve pazara gelmiş bi de ne görsün, tezgâhta “Papaz Eriği” yazmıyor mu ?!

Talebelere:
-“Ya gençler başınızda takke, üstünüzde cübbe, utanmıyor musunuz PAPAZ eriği deyip de satmaya ?” demiş ve hoca almış eline kalemi yazmış eriğin etiketine “İMAM eriği”.

Yaşlı bir kadın tezgâha yanaşıp:
-“Oğlum papaz eriği yok mu?” diye sorunca gençlerden biri cevabı yapıştırmış:

-“Vardı teyze de, az önce MÜSLÜMAN oldu.”

★★★

Erik aynı erik de satıcısına göre isim alıyor...

Derler ki, lâfın/hitabın yumuşağını, dilin tatlısını, kelimelerin güzelini seçin, meclise uygun düşmeyeninden sakının !

İnsana nezaket, nezafet ve nefaset, tevazu ve hilim yakışır; kaba sabalık, kem söz ve bakış ham ervahın, insanımsının hâlidir...

İrfâni literatürümüzde insan; Rabbinin özene bezene yarattığı, nefhâyı ilâhisi ile insani ruh üflediği, esma ve sıfatları ile muttasıf kıldığı, zübde-i âlem, kâinâtın göz bebeği, öyle bildik elhamdülillah...!

"İnsan" beden konağında misafir olandır ki; hamlıktan terakki gayreti ile kemâl sahibi ola, gayri insani mahlûkâttan farkı ola, onlardan hemencik tefrik ola, isminin önüne gelen niteleme sıfatı onu taşımaya, bilakis tadı ile rengi ile insani koku ve lezzeti ile "İNSAN" yaftasını bir ömür boyu taşıyabile, onu çamura yatırmaya !

Vesselâm...