Ümit;
beklentinin arkasında açan güneş.
İç ısıtan, heyecanlandıran,
kıpır kıpırlaştıran bir şey...
☆☆☆
Ve korku;
Ürkütücü,
endişe dağlarını
ve kuşkuyu ve çaresizliği
insanın sırtına yükleyen...
☆☆☆
Denge;
Terazinin tartıda eşlendiği denge.
☆☆☆
Ve insan;
Ümit ile korkuyu dengede tutan.
Ne garantici ne de cahilâne cesaretli...dengede !
Cennet ve cehennem...
☆☆☆
Ve Cemâl !
Ki O Hüsn ü aşk !
Katıksız ve katışıksız...
Hesabî olmayan, hasbî...
Tabiî ki insana, has insana...!
☆☆☆
Ve insan;
varlığa sevinen, yokluğa yerinen...
Dünyevileşmenin sarhoşluğunu züll bilmeyen...
Mal ve mülk, iktidar, makâm ve şöhret, para uğruna ömür tüketen...
☆☆☆
☆☆☆
Kaygusuz bir abdal(*) olup dünyadan "insan"ca gelip geçmek var...
__________(*)Kaygusuz Abdal derki; akl-ı maâşın gözü hem dünyada hem de âhirette kördür, akl-ı maâş ile Allah bilinemez...yerle gök arasında iki direkli bir şehir (insan) vardır, bu şehre girmeyen kişi, Allah’ın sırrından bir şey anlayamaz... bunu bilmek içün akl-ı meâd gerekir... bu ilme vakıf olan ise gönül gözü açık âriflerdir.
Dip not için kaynak:
Abdurrahman Güzel, Kaygusuz Abdal’ın Mensur Eserleri, Kültür ve Turizm Bakanlığı yay., Ankara, 1983.