Düşmüşüm gül bahçesine
gül değil diken dermişim
Vay beni vay
Bostanda gafil gezmişim
Korkuluğu sahib bilmişim
Vay beni vay
Bülbülden bîhaber iken
Karga kılavuzum olmuş
Vay beni vay
Yeme, içme eğlenmeye
Öyle dalmış da baymışım
Vay beni vay
Çokluk ile övünürken
Yokluğa da yerinmişim
Vay beni vay
Vekili asıldan sanmış
Nasıl ona aldanmışım
Vay beni vay
Dünyayı lokma etmişim
Güneşle aya göz dikmişim
Vay beni vay
Bir damla atık su iken
Çağlayan (!) olup akmışım
Vay beni vay
Okyanusu görmemişken
Deryâlıkla övünmüşüm
Vay beni vay
Dünya avlak "ben" avare
Azazile av olmuşum
Vay beni vay
Varlık sebebimden gafil
Oyuncakla avunmuşum
Vay beni vay
Özümü öteki sanmışım
Ümüğüne sarılmışım
Vay beni vay
Gün gelir de denilir ki:
"Ne câhil ne zalimmişsin"
Hay de, Hay !
