"Çocuk; her şeyi olması gerektiği gibi görür, onun hayata bakışı rengârenktir, dosdoğru, saf, tertemiz, yalan dolansız, hesapsız, garazsız, ivazsız !"
Keşke büyükler, büyürken çocukluklarındaki masumiyet ve saflıklarını da arkalarında bırakmadan yanlarına alsalardı, dünya ne güzel olurdu !
Gözlerini dünyaya açtıkları günkü kadar tertemiz kalmayı tercih etselerdi, dünyanın kiri ile kirlenmeden...
Masumiyet ve safiyetin; huzur ve afiyetin vazgeçilmezi olduğunu, iş işten geçmeden, bembeyaz ömür sayfalarını karalamadan önce idrak etmiş olsalardı...
Dünya çocuklarla, büyürken safiyet ve masumiyetini yitirmemiş çocuk ruhlu insanlarla, güzelleşir !
Çocuk meraklıdır, ben kimim, neden buradayım, nereden geldim gibi ontolojiye dair sorularla varlığı anlamaya anlamlandırmaya çalışır; bu sorulara cevap bulamamış, kim ve kimlik mes'elesini anlayamış olanı ise büyüdüğünde (!) "sen benim kim olduğumu biliyor musun ?" soruları sorar...
Masumiyet ve safiyetiniz kavi, huzur ve afiyetiniz daim olsun efendim !
