Dedim: "Yerin belli mi ?", dedi: "devrine göre...!

Uyruğunu sordum da; dediki "menfaat...", ya vatandaşlık ?, dedi; :"dünya !"
Dedim; "bayrak, vatan, iman..."
dedi; "boşver çöpe at..."
☆☆☆
Dedim; "gençken yiğit(imsi) pozlar"
Dedi; "o gün öylesi, bugün böylesi rahat"
☆☆☆
Dedim; "peki hesap..."
Dedi; "içim pek rahat"
☆☆☆
Dedim: "ya vicdan !"
Dedi: "Ne diyorsun...bak işte, buna derler cüzdan !"
☆☆☆
Dedim: "yeşillik, orman, çamlar"
Dedi: "bardak oldu eski çamlar"
☆☆☆
Dedim; "yerin belli mi ?"
Dedi: "devrine göre...kimi zaman yanındayım kimi zaman karşıda"
☆☆☆
Dedim: "ne yetenektir bu !"
Demez mi, "etraf avanak dolu"
☆☆☆
Dedim: " ya hû bu ne hâl"
Dedi: "sürüye çalarım kaval"
☆☆☆
Dedim: "demek iş bitene kadarmış, tatlı dil ve şirin surat"
Dedi: "bir ömür gemimi yürüttüm boş versene be su at"
☆☆☆
Dedim: "ya sonuna gelince"
Dedi: "bulurum yine binecek at !"
☆☆☆
Arayan bulurmuş derler ya !
Neyi bulursun bilmem...
Neyi arıyorsan, o'sun, bildiğim bir şey varsa, kişinin gayesi kimliği olur !
Ve dedim:
....Belki ....bulursun !

O günkü yirmilikler bugün olmuş altmış...

Kırk sene önce genç idim, şimdi belim büküldü

Simlerim, ziynetlerim, pullarım hep döküldü

Çatır çutur fındık kıran o dişlerim söküldü

Saman aleviymiş ömür, içimdeki "ben" öldü

Genç iken "ben", dünyayı oynatırım sanırdım

Fikreder, hayal kurar, kendim de inanırdım

Ne vakit vücudumun tüm kılları ağardı

Kamburum da belirdi, gençliğin cılkı kaldı

Bir gözümle maziyi seyreder de dururum

Ötekiyle, ikbalin hayaliyle avunurum

Keşkelerle yoğrulan faydasız pişmanlığa

Çoğu boşa geçen ömre, ah  u vah eder dururum 

Gün olur, heba etmişim ben ömrümü, der dururum

Gün gelir, müstakbel tul-u emel konuşurum

An olur, geçmişimle hesaplaşırım dururum

An olur, bir hatırada zamanı dondururum

Gel be hey adam derim, bırak hırsı haris olma 

Şol dünyaya sarılarak hesap edip de kahr olma

Gözünü havaya dikip uçan kuşu hiç kıskanma

Doğdu isen, mecbursun bu ırmakta ıslanmaya

Keyfin bilir, kirişi kırsan da işte adresin dünya

Kutup yıldızı gibi...mihmandar

Güneş gibi olmalı insan

İçten içe yanmalı

Karanlıkları delen

Işık hüzmeleri saçmalı

Üşüyüp titreyenleri

Sarıp sarmalamalı

☆☆☆

Ay gibi Mehtap gibi

Uhreviyyete doğmalı

Gâh hilâl gah Dolun ay gibi...

Zamanı bildiren 

Semâda asılı bir takvim gibi...

Olmalı insan.

☆☆☆

Yahut olmalı yıldızlar gibi...

Karanlık tavandan sarkan, pırıltılar gibi

Kutup yıldızı gibi olmalı

Aysız günsüz karanlıkta

Yolunu kaybetmişlere yön vermeli

Mihmândar gibi, rehber gibi

Kılavuzlamalı insan...

☆☆☆

Kuyruklu yıldız olmamalı

Dünyaya düşen meteor gibi 

yanmamalı insan...

Yıldızını ise kaydırmamalı

İnsan...

☆☆☆

Bilen desin !

sanki;

Günü ayı yıldızı

Gözlüyorlar dünyamızı

Paylaşıyorlar yalnızlığımızı

☆☆☆

Var oldu derler:

Kâinat dünya için

Dünya "insan" için

Bir ve Kâmil  insan için

Seyyidül kâinat için

Yaratıldı ins ve cin

Anca ve illa kulluk için

Kulluğuysa Rabbi için

☆☆☆

Hazinesini saçmış

Zerreden tâ kürreye

Ondan insan çıkartmış

Haddini bilsin kul diye

Beynin lobları... "...vira bismillah" ve "inşâ'Allah"...

Beynin iki lobu sağ ve sol...
Biri gönül iklimine; san'at, edebiyat, duygusal zekâ, ahlâk, erdem, inanç ve irfâna yönelik, tefekkür âlemine me'mur...

Diğeri akıl, mantık, ölçü-biçki-dikiş, hesap-kitap, kazanma ve kâr hırsı, dünyayı imâr, "ben"i inşâ, ötekine omuz silkme/burun kıvırmak, tartıp durmak...matematiksel zekâ ile muhkem...

☆☆☆

Kuş iki kanatlı, kanatları fonksiyonel ve gelişkin ise uçar bir yerden ötekine, beri yandan öte yana...tabi tavuk değil ise !

☆☆☆

Hikâye edilir ya; kuşlar yaratılmış ve bir tüneğe konmuşlar, kanatlarını açıp kapatarak kontrol ettikten sonra hava akımının üzerine yerleşerek bu organları ile havalanabileceklerine kanaat getirmişler ve aralarında, kanatları hakkında konuşmaya, fikir yürütmeye başlamışlar. Nihayetinde tavuk hariç diğerleri:
-Bunları çırparak havalanır ve inşâ'Allah uçarız demişler...(*)

Bu konuşmalara kulak misafiri olan tavuk kendi kendine; "işte kanatlarım var ya, tabiki uçarım ben de..." diye söylenmiş !

Kartal:
-Haydi üçe kadar sayacağım, hep beraber uçalım...1, 2, 3.

Tavuk da bu komutla birlikte kanatlarını açıp tünekten aşağıya kendini bırakmış bırakmasına da, diğer kuşlar havada uçabilmenin tadını çıkarırlarken, yere doğru hızla düşüşe geçmiş tavuğun, yere çakılırken kocaman gövdesinin çıkardığı "plofff" sesini duymuşlar...

Kartal doğana dönerek:
-Gördün mü bak ! güvendiği kanatları sonunu getirdi !

☆☆☆

Kanadı kırık kuş mu dediniz ? O uçanlara bakar durur, yana yakıla...

☆☆☆

Beyin loblarının bu farklı işlevselliği amir/memur, efendi/köle durumunu çağrıştırır gibi... !

Kim efendi, kim köle olmalı ?
Yahut, hangisi amir hangisi memur !

Bir arif zat derki;
"Gönül geminin makine dairesindeki makinist, akıl ise kaptan köşkünde olan ve seyr ü seferi yöneten kaptan ! İkisi danışıklı olur ve haberleşirlerse geminin rotadan çıkmaksızın gideceği limana varmasını sağlarlar, işte buna da akl-ı selim denir."

Makinist görevini yapmazsa gemi okyanusun açığında kalır, velevki kaptan işinin başında olsa da...

Kaptan görevini yapmazsa, denizi görmeksizin makine dairesinde çalışan makinist, ne zaman motor devrini artırması/azaltması gerektiğini nerden bilecek, ya okyanusta rast gele dolaşır bu gemi, yahut kayalıklara çarpar veya "kara"ya oturur...!

Arzu edileni akl-ı selim, kalb-i selim sahibi "insan" olmak ise, iki kanatlı olarak ..."vira bismillah" ve "inşâ'Allah" !

Tavuk benzeri tercih yapanlar da var tabi, aklı (sadece ve sadece dünyalığa gidik) ve gönlü (çıfıt çarşısından kalabalık) olan, asıl amacı dışında gemiyi okyanusta serserice kullanıp dolaşanlara eğer anlayış kıtlığı yoksa demeli:
"İllallah, illa Allah..."
---------'
(*) Hiçbir şey hakkında sakın: “Yarın şunu yapacağım” deme! (Bunun yerine:) “İnşâ'Allah (ancak Allah dilerse yapacağım de). Böyle (İnşâ'Allah) demeyi unuttuğunda ise Rabbini an ve: “Umarım ki, Rabbim beni şimdikinden daha doğru davranışa muvaffak kılar” de. (Kehf sûresi, 23-24)

Arzdan semâya bir çırpıda...

Uyku "küçük ölüm"

her bir gün yaşanan

Seher yeli 

üflenen "sur"adır misâl

Ve her sabah 

yeniden dirilir uykudaki can

Gönüller 

seherde saba ile rastlaşır

Mahlûk tatlı uykudadır

uyanmaya çalışır

Her seher

bu "kıyâm et" sahnesi

sil baştan her defa

yenice yaşanır...

Ve,

dün mazi olur, 

güne ter ü taze başlanır...

Ne der abdal:

"Seher vakti çaldım yârin kapısını,

Çıka geldi bir gözleri sürmeli"

Ey cân, ey muradı cânân;

Yârin kapıları 

sabahın seherinde çalınır

Ol vakitte 

Arzdan semâya bir çırpıda varılır

Göze çekilmişse sürme

açılmışsa basiret

Baş gözünün görmediği 

öteleredir niyet...

Şerab-ı aşk...

Bir sabahın seherinde izzet ü şânın görmüşüm

Bezm-gâh-ı hüsn ü aşkın müdâvîmi olmuşum

Eşiğine yüz sürünmüş, hem gül yağından sürmüşüm

Şerab-ı aşk kuyusunda yıkanmışım yunmuşum

Öyle mahzûn öyle garip, bir selâmın ummuşum

Terki de terkederek, huzurunda durmuşum.

Geldiğin ve gideceğin yeri unutma ey insan !

Nerden başlasam mevzuya, bezm-i elestten mi, big-bangden mi,  atık sudan gelen gametlerden mi, zigottan mı, ana şefkati ve merhametine sığınmış çaresiz bebeklik  döneminden mi ?

Ya da yeryüzünde; aklına, bilgisine, makam ve mevkisine, titrine, nüfuzuna, variyetine güvenerek arz-ı endam ederken göğe ermeyen başını dikip burnu havalarda gezen "ben" zenginlerinden mi başlasam ?

Bir lokma ekmeğe muhtaç ve sefil bir hayat sürdürdüğü yardıma muhtaç geçmişini unutup, bugün kuş sütü de eksik olmayan ziyafet sofralarında olanların hep böyle sürecek bu safa diye düşündüğü ışıltılı dünyalarından mı bahsetsem !

Dünkü kompleksin üzeri bugünkü şatafat örtüsü altında gizleniyor belki...

Yahut "vay be" "ben neymişim", "var mı benim gibisi" gibi bu geçici ni'metlerin sınavından geçemeyen, ha bire sınıfta kalan zibidi soytarıları mı konu etsem...

Ya da bir işiniz düştüğünde kerhen "...tabi hallederiz" derken, kredisini öyle kolay kolay herkes için kullanmayacağı imajını verenlerin "cemaziyyel evvel"lerini ne çabuk unuttuklarını mı dile getirsem...

Daha önceki bir yazımızda konu etmiş idik, biz insanı eşref-i mahlûka biliriz diye...çünkü yeryüzüne öyle doğar...ancak dünya hayatı devam ederken ni'met ve imkân sınavlarına takılarak eşrefi muhafaza edemeyenlerin eşrefi gidince elde kalır mahlûkât !

Bu dünyayı düz ova sanma, tutturduğun düzen bozulmaz diyene asla inanma...

Gün gelir; güvendiğin dağlara kar yağar, güneşli sıcak günler ayaza döner, yeşil yapraklar gazel olur, tutunduğun dallar çürür, yaslandığın duvarlar çöker, dayandığın insanlar ölür, makam ve mevkin berhava olur, paran pul olur, karın dul olur...
Bunların hepsi dünyalılar için !

Geçmişe de geleceğe de tecrübî bakan gözler dün öyle bugün böyle olanları görür ve hatırlatır...

Mevzuya herkes kendi idrak seviyesinden bakar...

Ve her sonda, seyredenler vay be, işin aslını bilenler yerli yerince derler !

Unutma ! Eşrefi gidince "insan" artık mahlûktur, o kadar...

Ezelden ebede insan kalabilmek...

Şükredelim ki insan olarak yaratıldık...

Esma ve sıfatı müdrikliğe müsait, vasatımız...

Ezelde insan olarak bezm-i elestte huzura alındık...

Sonra vakti gelince hazırlanan, biçilip dikilmiş vücûd elbisesi giydirilerek şehâdet âlemine inzâl olunduk...

Sonra o vücûd bineği tekâmül ettirilip akıl baliğ olmaklığı ile mes'ûl kılındık...

Vücûd içre misafir 'İnsan'a, fani âleme kapılarak emanetindeki "sırr-ı âzîm"i kaybetmemesi içün ind-i ilâhî cenâhından inzâl olunmuş kelâm ve numune-i imtisâl risâlet ile ihtâr ve ikâz olunduk...

Eğer ki yetmedi ise; muazzeb olunarak O'nun vechine rücû edilmekliğimize kapı yine de aralanır...

"Adem" derekesinden esfele meyletmekliğimiz yahut illiyuna hurucumuz kavgası her dem sürüp gider iken, "Âdem"liğimizi tescil içün varlık vehminden, yokluk fehmine erişmeye gayretimiz aranır...

Zelil ve hakirliğimiz O'ndan irâzımız yüzünden mi aceb ?

Ve bu muzil sebeb ile hayvanâta benzer kaba ve çirkin, "insan"dan ırak olması gereken bî-edebâne temâyül ve gayretten vazgeçmeyiş.....

Yahut azîzliğimiz kendiliğimizden midir ha !

Ulvî ve uhrevî âlemlere yöneliş yoksa el Hadî'nin merhametinden midir !

Bilinmeli ki, mürebbî olana ittibâ ile gafletimizi idrâk olunmaklığımız arzulanır...

Hatırdan çıkarılmamalı ki, mutahhar geldik, muhafaza etmekliğimiz ve mutahhar gitmekliğimiz gerektir...

Denî dünyaya meylimizin menbâı olan emmare nefsi ıslâha mecburuz ki, süfliyetten ulviyyete tekâmül edilebilsin...

Gel ey Cân !
Hakikât üzre yürü, takılma masiyyete, maniâları atla bir bir...irfânını tekmil, imânını muhafaza, aklını selim, ilmini ziyâde etmek yaraşır insana...endişeye mahal yok; dünyaya gelenin karnı da doyar, yatacak yeri de olur  !
El rezzâk'ın bunların kefili olduğunu sağır sultan bile duydu...akşama sağılacak sütü olmayanın gözü kaymaz meraya, otlağa !

Madem insan olarak geldin dünyaya, insanlığını muhafaza ile insanca git buradan âlem-i ervaha...

Ezelden ebede insan kalma gayreti ile...Aleddevâm vesselâm...

Kendi kapkara gönlü fukara...

Karanlık egosunun sultanı olmuş

Yediği cife içtiği zifil

Haybeden akçeyle kafayı bozmuş

Cüzdanı akçe dolu dimağı sefil

Alınca pâyeyi "âdem" oldum sanmış

Bildiği çürük ettiği zulüm

Doğdu ya ömrünü tükenmez sanmış

Nefes be nefes alacak ölüm

Az çok dememiş hep menfaat ummuş

Aklında pul var gönlünde para

Mirasçıları için paralanmış durmuş

Kirletmiş özünü olmuş kapkara

İlim okumuş da âdem olmamış

Elif'i, ba'yı, etmiş hep tehir

Kara çalılıktan hiç usanmamış

Tohumu ağu, meyvesi zehir

Anacığı meğer bir zalim doğurmuş

Nerden bilsin yavru dürzü, almış büyütmüş

Ne emekler çekmiş hem nasıl zorsunmuş

Netice; egosu kara, gönlü fos-fukara

Ey cevher-î cân...

Ey serv-i dilârâ...Ey cevher-î cân...

Reh-i gülzâra dönsün heman baht yolun

Ey nûr-ı çeşm-i asfiyâ...Ey ziyâ-yı câvidan...

Hakk düşüre nûr-ı müctebâya yolun

Ey serv-i dilârâ...Ey cevher-î cân....

Nûru’l-envar ile olasın hem her dem

Ey nûr-ı çeşm-i asfiyâ...Ey ziyâ-yı câvidan...

Nûrsuz uğursuzlara varmasın yolun

Demli sözler...

Bir meclisteki; boş şeyler evelenir, gevelenir

Orda; anca ve sade, dedi-kodu demlenir

☆☆☆

Paslı demirin, gün gelir boyası kalkar

Ancak çekiç ve ateşi görse; küfü, pası atar

☆☆☆

Demir külçe geçse haddeden, olsa teneke

Tıngırdayıp da durur, en ufak esintide

☆☆☆

Câhil baş olursa,  ey ağalar beyler

Kerevete çıkar da, gönlün hoş eyler

☆☆☆

Etrafı kaplar ise, kaba cehâlet

Kol gezer akıllarda, binbir garâbet

☆☆☆

Asi, ahmak ve câhille yoldaşa tek bir nasîhat

Ulûfeyi alır ise; bîat eyler nihayet

İroni: Ya uçan balon patlarsa !

Hayat yolculuğunda bir buçuk kırkımız çıktı desek yeridir dostlar...Hani çilehânemiz olan toplumda erbain çıkartmak babından...

Kulak arkamıza erişemesek de, neler, nereler gördük ve işittik...

Kimler geldi, kimler geçti, göz pencerelerimizin önünden...

Kimi zaman insanlardan aldık dersimizi, kimi kez ders verir olduk insanlık yolunda olanlara, bazen mahlukata, yahut içi doldurulmuş peluş hayvancıklara, oyuncaklara...

Bu süreçte her zaman ve daima öğrenici olduğumuzu asla unutmadan öğretici olmaya çalıştık...

Kimi zaman hem sureti hem de sireti insanlarla, bazen de sadece sureti insanlarla aynı havayı teneffüs ettiğiniz ortamlarda belki bulundunuz hasbe'l kader; hatta belki meclislere, toplantılara ya da  komisyonlara da katılmışlığınız olmuştur !

☆☆☆

Kimi masallarda konu edilir; masal bu ya diye başlanır anlatılmaya...bir gün ormanda... tilki bütün canlıları toplantıya çağırmış...duyup gördüklerinizi bilmek istiyorum demiş...meğer amacı aslana bunları sunup yağ çekmek, çalıştığını gösterip yaverliğini garanti etmekmiş !

☆☆☆

Kerli, ferli ve etiketli şişirilmiş balonların uçurulduğu zamanları da gördük...

Daha sonraları bu uçan balonların havası kaçınca, yerlere pelte gibi serildiğine de şâhit olduk...

Fizik kurallarına göre uzaktaki cisim küçük görünür, yanına yaklaştıkça ise gerçek büyüklüğünde görünür değil mi ?

Peki sosyal hayatta fizik kanunları kimi zaman iflas etti desek ne dersiniz ?

Uzakta iken göze fil gibi gözükenlerin yanına varınca pire olduğunu gördük desek !

Ya da hamâsî nutuklarla  taht-ı revâna çıkıp seyr-ü sefer edenlerin birer çıkar tutsağı/kölesi olan "evet efendim"ci olduklarına şâhit olduk desek mi acaba !

Her devrin nüfuzlusunu bulup eski devirde faydalandığı nüfuzlularını unutanların, azımsanmayacak kadar bol olduğunu söylesek mi bilmem !

Üç kuruşluk menfaatin; vefa, dostluk ve kardeşlik hukukunun önüne geçtiğinin; insanlık adına üzüntüsünü çekmiş olsak da ne gam !

Çanta taşıyanların, çalışkanlara tercih edildiği primatif davranışlarla meğer günümüzde de hâlâ rastlaşılıyormuş maa't-teessüf!

☆☆☆

Emekli Öğretim üyesi, mütevâzı insan, yazar, rol model ve fedakâr öğretmen, Y.Doç.Dr.Hüseyin Özbay hocanın iznini alıp paylaştığım yukarıdaki fotoğrafı çok şey anlatıyor değil mi ?

İnsan baktığı zaman;  sureti de sireti de görmeli ki, görülür !

Siretin surete yansıması ehlince okunur !
Kodları ise davranışlarda ve dilinin altında sırlıdır...bir masa etrafında bir insan ile sohbette olanların bazen; kimi ayı, kimi tavşan yahut tazı, kimi merkep yahut katır...kimi fare, kimi tilki...yukarıdaki fotoğrafın bir ironik hikâyesi !

Ve de belli eder kendini ki, her kim ola insan !

☆☆☆

Hüseyin hocam; ömrünüze bereket, ne güzel bir kompozisyon paylaştınız, düşündürdünüz bizleri !

Bir ömürlük insan, ya sonra...?

Tükendikçe ömür saati
Gidiyorlar bir bir yârenler
Ard arda, sırayla...
Kimi güzel sesli,
Kimi güleç yüzlü,
Kimi vefalı !
Hepsi de daha dün dünyalı idiler !

Sahi siz saatinizi kurmuş muydunuz ?
Ömür saatini...!

Ya da kurulmuş muydu ömür saatiniz !

Yoksa uyumaya, güzel rüyâlar görmeye devam mı !

Hayır hayır o saat bir kerreliğine kuruldu...

Zamanı gelince alarmı çalacak...

Ve...
Uyandıracak sizi tatlı uykunuzdan...
Belki en güzel yerindeyken bölecek rüyânızı...
Daha çok yapacak işiniz vardı o rüyâda değil mi ?
Her ölümlü gibi !

Sevdiklerinin yaşarken kıymetini bilenler, timsah göz yaşları dökmezler !

Bayrak istiklâl, istikbâl ve ikbâldir...

Bayrak; millettir, devlettir, vatandır

Bayrak; imândır, ezân ve ihsandır

Namus ve iffetidir azîz milletimin

Bayrak; istiklâl, istikbâl ve ikbâldir

Ay yıldız, insanlığa verilen selâmdır

Al bayrak, şehâdet denilen kelâmdır

Varlığı, dosta güven verir, düşmana korku 

Gölgesinde yaşamaksa, huzur ve emandır

Yunus Emre'den...