Lakırdı kavafları...

Hâtifâne söyleyene

Ârifâne gönül gerek !

Lakırdı kavaflarına

Bilmez misin, var mı gerek ?

İnce ele sık doku...

Ey adem;

Hak ve müstehâk hususunda

ince ele, sık doku...

değilse;

sonradan çıkar pis koku !

Çamurda yürümek düz yolda bile zordur

Derlerki;

"Çamurlu düz yolda yürümek var ya,  kuru topraklı yokuşa tırmanmaktan çok daha kuvvet ister..."

İşte bu yüzdendir ki "dosdoğru" olanın yürüyüşü ahsendir. Fazla çaba gerektirmez, aradığı kendini bulur, talebi bacalardan dökülür, huzur atmosferi ile soluklanır...tıpkı kaygusuzluk denizinde kulaç atan abdal gibi !

O, ötelerdedir; çamurdan, çamurda debelendikçe çamura saplananlardan, tâ haşre kadar.

Dünya ve dünyalık tasası, iktidâr kavgası, etiket müptelası, dolambaçlı, eğri ve yanlış yolların yolcusu adamların çamurlu güzegâhına ne talipdir ne de o batağa düçârdır o...

Çünkü;  bu mücâdeleler, gören göz için, bataklıkta debelenen bir insanın, hırsına yenik düşüp, şerefini çamura bulamak çabasıdır hakikâtte...

Ve nihayetinde alttan almalar, takla atmalar, tuzak kurmalar, aleyh tavır takınmalar, eğilmekten kamburlaşmalar ile, o batağın çamuru sıçrar beyaz yakaların üstüne...

★

Eğer "Eşref-i mahlûkat",  üç paralık itibar ve çıkar için şerefini pâymal etmeyi göze almışsa, buna iblis ne yapsın...!

Sırıtıp duruyordur...

Ya da makâm-ı câhimde seslendirilecek "kendin ettin kendin buldun" türküsünü besteliyordur...

'Ve insana, kendi gayret ve çabalarının sonuçlarından başka bir şey verilecek değildir !” (Necm, 39)

Vesselâm...

Mel'un, vicdanı kör kütük ayyaş...

Nedir bu ?

Ademe musallat garez

Nedir bu kin, bu nefret ?

Bak işte !

Mel'un şeytanın ocağını tüttüren

Lanetli kavimin borusu ötüyor

Ve

Ehl-i dünya pusmuş iken..

İnsanlık ocağına,

Mel'un incir dikiyor...

Ey

Kan döküp fitne çıkaran

Ey

Mel'un iblisi sollayan adem

Ey

Vicdanı kör kütük ayyaş

Aklı sekre uğramış gafil

Gözü dönmüş katil

İlimden azade cahil

Unutma !

Hakikat kılıcı kınından çıkınca

Doğrar mel'unu lime lime

Ehl-i nifaka dünya daralır

Diyemez hiç kimse benim neyime

★

Sen, ey Âdem oğlu !

Kır şeytanın bacağını

Açıl hakikat deryâsına

Cehde niyet et

Arzdan şu mel'unlar

Def olup kaçana kadar

Cenge koyul !

Yahut niyâz et...

Ya firavun için kızıldeniz yarılsın

Ya tez zamanda çukuru kazılsın

Ya darağacında salınıp asılsın

Al başını ellerinin arasına

Düşün biraz

Nedendir bu ahvâl ?

Bilir misin peki,

Ey zalim ve cahil olan adem ?

İnsanlık;

Hangi sırra bastı kadem...

En azından;

Arz-ı hâl eyle sen n'olur

Belki o vakit insanlık hâlâs olur...

Rüzgâr horozu ya da gülü...

 

Rüzgâr gülü de derler ya hani...

Bazı beldelerde onun adı:

Rüzgâr horozudur yani

Nereden eserse rüzgâr

Sürükler de önüne katar onu...

O horozun; 

kuyruğu dimdik

tüyleri kabarık

kafası geriye atık...

Çöplüğün tek hâkimi

öylesine bir yaratık...

★

Rüzgâr gülüne özenenler

Bir gün siyah dediğine

ertesinde beyaz der...

Bugün hak dediğine

ertesinde batıl der...

Hele;

Kitabın ortasından lâf etmede

kimse eline su dökemez...

Eğrilmiş doğrusunu

hiç kimseler bükemez...

Çaktığı kazıkları

kimsecikler sökemez...

Demeli ki;

Sen neymişsin be kerkenez...

Sen öt, gayrısı ötemez...

Vay sana vaylar sana

kendi eğri, görüntüsü "doğru"

rüzgâr horozu...

★

Dar geliyor sana değil mi, 

münafıklık

Ey şeytanın atına binmiş

insancık...

Mavi ve siyah...

masmavi bir çadır

direği insanlık

kubbesi gökyüzü...

ya ötesi

ötesi zifîri karanlık,

ötesi küfür makamı

ve

kimisi savrulur zifîriye

zifîri; korku, azap,

zifîri; cehâlet, zulüm,

zifîri; kafes ve cehennem

kimisi de

nefes sahibi 

masmavi kubbe altında...

erişir tâ sonsuzluğa

mavinin derinliğinde..

mavi; güven, sadakat, bilgelik,

mavi;  akıl, mavi; inanç,

mavi; hakikat ve cennet...

velhasıl-ı kelâm;

kimisi çadırın tepesinde

kimisi de

ya zifîrinin enginliğinde

ya yerin yedi kat dibinde...

tek seferlik ömürde !

Hak ve müstehak...

 

Ey insan !

Talep etme...

Geleni reddetme...

Dünyaya ve dünyalığa meyletme...

Gelecek gelir...

Olacak olur...

Hak eden alır...

Değilse :

İmtihân şedid olur !

Hiç unutma iki gözüm...

Evin sahibi olmaya

Özenme hiç iki gözüm

Misafirsin bu dünyada

Hiç unutma iki gözüm

Nerde hani atan deden

Ölüm gerçek iki gözüm

Kiracısın şu dünyada

Hiç unutma iki gözüm

Yükün çok mu iki gözüm

Hafifleten var unutma,

Eğer O'nu unutursan

Yük çok ağır iki gözüm

Nefesi boşa tükettik

Perdelenmiş sinelere

Ne çok kelam ettik yine

Farz eda olunsun diye

★

Aşık Veysel'e sormuşlar; 

-Üstad, dünyadan ne anladın? 

-Say ki bir pazar yeri dolaştım, üç metre bez aldım gidiyorum...

Kim Hâkim Kim Mahkûm...

Sen kendini kendine hâkim sanma

Hüküm senin değil ferman senin değil

Hâkimin hükmüne muhalif olma

Hüküm senin değil ferman senin değil

Sakın ha âleme meydan okuma

Âlem senin değil meydan senin değil

Muktedirim deyip güçle sınanma

Kudret senin değil kuvvet senin değil

Hâkimin hükmüne uymam ben deme

Hüküm senin değil ferman senin değil

 Fikir beyanı mahkûmun ne haddine

Âlem senin değil eyyam senin değil

Ölen insanlar değil, "insanlık"...

Yeter ! Bıktık be bi susun artık...

Lâf değil icraata hasret insanlık.

İyiki bir ağız vermiş "Tanrı"nız

Yirmidört saat durmadan yorumlar yaptınız

Biz usandık çenenizden amma

siz hiç bıkmadınız...

Yok mu konuşmaktan başka tavrınız

Yeter be ! Akıl vermeyin artık

Bence şöyle bence böyle

demeyin artık...

Yaşayan işte şurda, hikayesi ortada...

Seyredenler mağarada...

★

Bir yanda insanlar ölüyor, doğru !

Beri yanda ölen "insanlık" değil mi ?

Bir yanda zulüm ayyukta, doğru

Beri yanda keyifler keka değil mi ?

★

Konforunuzun, rahatınızın 

tâ içine tükürmeli...

Be hey insan müsveddeleri...

★

Düşün artık şu dünyanın yakasından

Bıktırdınız, yeter be ! 

Betersiniz yamyamdan...

Bozuldu dünyanın düzeni...

Bozuldu düzeni bozuldu dünyanın

İnsan belli değil hayvan belli değil

İklim kriz geçirdi hava bozuldu

Yaz yaz gibi kış kış gibi hiç değil

Yalanlarla doğrular karmakarışık

Mert belli değil namert belli değil

Her şey göstermelik herkes satıcı

Alan belli değil satan belli değil

Tüccarlar çoğalmış dükkânlar dijital

Kumaş belli değil mal belli değil

Edeb haya kalmamış, herşey meydanda

Mahrem belli değil ar belli değil

Güçlü zalim oldu zayıflar mazlum

Hakim belli değil hüküm belli değil

İnsan hakları denen bir kandırmaca

Hak belli değil nâ-hak belli değil

Gelsin de nerden gelirse gelsin derler

Helâl belli değil haram belli değil

Kalpler katran karası zihin fitne kasası

Aklar ak değil pâklar pâk değil

Ayak üstü on parmakta on ip var

Kukla belli değil usta belli değil

Eğrileri doğrucuya satarlar

Hesap belli değil yafta belli değil

Dilindeki sözleri özü yansıtmaz

Kabuk belli değil öz belli değil

Tadından yenilmeyen şol dünyada

Acı belli değil tatlı belli değil

İnsanlar şeytanı taşlar dururmuş

Şeytan belli değil insan belli değil

Münafık şahsına cennet umarmış

Niyet belli değil murat belli değil

Tarafı belli olmalı insanın

Beyaz belli değil siyah belli değil

Sormayın gri olan n'olacak diye

Mümin, kafir belli de münâfık belli değil

Bozuldu düzeni bozuldu dünyanın

İnsan belli değil hayvan belli değil

Kazıldı dünyaya mezar çukuru

Vakit belli değil ahir belli değil

Şükrân ile ihtiram etmeli...

zaman ezelden ebede

coşkun akan bir ırmak

evvela damla, 

sonra kaynak ve pınar, 

sonra da ırmak

belki de istikbâlde

bir nehir olacak

deryaya kavuşacak...

su gibi Azîz olmalı insan;

arı, duru ve berrak

eriştiği yerlere can bahşederek

can suyu vererek yollanmalı...

gülü dikeni ayırt etmeyerek

çağlayarak akmalı

tâ en aşağılara...

tıpkı;

kıvrım kıvrım yollarla

gâh durgun, gâh coşkun

pınarı deryaya taşıyan

ırmak yatağı gibi...

ve aziz insan

su gibi aziz insan

ne yazıkki gurbete düşmüş

bene bende olmuş insan...

bilmezki

aslında kendi

asli vatandan ırakta

şol gurbet elde

kısa ömürlü bir şehir...

hem

ne demiş Mevlânâ:

"Haydi ben bensiz geleyim,

sen sensiz gel"

evet

benliksiz senliksiz dalmalı o ırmağa...

kolay mı peki ?

zor dostum zor deme...

benden senden geçmek

bensiz olmak çok zor deme !

arada şöyle bir

nefeslenip

seyre dal âlemleri

suyun huşuunu, kuşların tesbihatını

toprağın tevazuunu, ağaçların kıyamını

gazellerin hayata vedaını

seyre dal...

önce beni, seni

sonra bizi duyumsa

isli odun ateşinde demlenmiş

bir yudum çay içerken...

ve ardından

hayatın sahibine 

güzellikleri bahşedene

ve 

renkleri gören gözü

nağmeleri işiten kulağı

tad alan duyuları

 ikrâm edene

şükrân ile

ihtiram et...

düşünsene;

renkler var göz yok

nağme var kulak yok !

âlemdeki her şeyi buna teşbih et...

ve sonra

üzüldüğün şeye bak !

Ne der Mesnevisindeki 

Irmak şiirinde Mevlânâ:

Bu ırmakta ne ölmek var bize, 

bu ırmakta ne gam var, 

ne keder var, ne dert. 

Bu ırmak alabildiğine yaşamaktan, 

bu ırmak iyilikten, cömertlikten ibaret.

Durma, çabuk gel, gelmem deme. 

Ne evet demek yaraşır sana, ne hayır.

 Senin şânına sadece gelmek yaraşır,

 dostum, senin şânına sadece gelmek yaraşır...

Vesselâm

Dokunmayan yılan yaşasın mı ?

Çoğu adem oğlu dünyanın kendine kalacağını sanıyor herhalde ki, dünya ve dünyalık için ne plânlar yapıyor, zekâsını fıldır fıldır çalıştırıyor...

Kazık atmayı, sahtekârlığı, aşırılığı, zarar vermeyi, kan dökmeyi, sömürmeyi, ezmeyi, zayıfı kullanmayı, haksız kazanç sağlamayı, mütecavizliği ile insanlıktan çıkıyor...

Bir gün dünyadan gideceğini aklına getirmeden.

Bir gün hesaba çekileceğini düşünmeden...

Mezar ehlinin de içinde öyle zannedenler vardı elbette.

Acep şimdi pişman mıdırlar ?

Şimdi onların pişman oldukları şeyler, keşke yapmasaydık dedikleri şeyler var ya,  hâlihazırda hayatta olanlar için önemsenmediğinden olsa gerek, o kötü fiilleri işlemeye devam etmekteler...

Hem de insancıllık ve insan hakları söylemlerini dillerinden düşünmeyen, güyâ medeni olduklarını iddia edenler tarafından.

Bir de hamâset taslayanlar var ki, bunlar sadece lâf üretmekte, zulüme seyirci, zalime sessiz, mazlumu görmezden gelmekteler...

Aman ha ateş size dokunmasın !

Unutmamalı...mezar ehlinin de içinde  "bana dokunmayan yılan bin yaşasın" diyen "iyi"ler(!) vardı elbette.

Bakara sûresi 30. âyette Rabbimiz buyuruyor: "Hani rabbin meleklere, “Ben yeryüzünde bir halife yaratacağım” demişti. Onlar, “Biz seni övgü ile tesbih ederken ve senin kutsallığını dile getirip dururken orada fesat çıkaracak ve kan dökecek birini mi yaratacaksın?” dediler. Allah “Şüphe yok ki, ben sizin bilmediklerinizi bilirim” buyurdu."

”Zulüm; ayakların kaymasına, ni’metin yok olmasına, milletlerin helâkine sebep olur.” "Zalimlerin düşmanı Allah'tır. (Hz. Ali)

İbrâhim sûresi 42-43. âyetlerde Rabbimiz buyuruyor:

"Sakın, Allah’ı zalimlerin yaptıklarından habersiz sanma! O sadece, onların işini bir güne erteliyor ki, o gün gözler dehşetten dışarı fırlamış Başları yukarıya kalkık, bakışları bir noktaya sabitlenmiş, zihinleri bomboş kalmış olarak toplanma yerine koşarlar."

Evet insanda hesabı bir gün verilecek kötülüğe meyil de vardır !

İyi'lerden olmamız niyâzı ile...Vesselâm...

Tırtıl yazıları ve başkalaşmak !

ey tırtıl

kelebek olmaya özenirsin de

gayretin var mı ?

büyümen için daha çoook gömlek değiştirmelisin !

sonra;

pupa (koza)denilen hücreni

inşâ edip 

biraz içinde kalmalısın

ve ey tırtıl

o koza çilehânesinde

kendini dönüştürmelisin

oradan

kanatlanarak çıkmak içün

koza kılıfını yırtmalısın ki

kelebek olup uçabilesin...

tırtılın olgunlaşmak için

güzelleşmek için

kelebek olabilmek için

gayreti var da...

....

bilmem anlatabildim mi ?

Nakıştan Nakkaş'a...

 

Oku !" dedi ya insana

Kitabın müelli !

Oku !

Kâinat her an bir oluşta

Fiil fâilsiz olmaz !

Tabiat bezeli nakış nakış

Nakış Nakkâşsız olmaz

Rengârenk manzara için

Işık olmazsa olmaz !

Gördüğün eserler var ya !

Eser müessirsiz olmaz !

Yazılı bir sahife var ise

Harfler katipsiz yazılmaz !

Aşktan bahis açılırsa

Âşık maşuksuz olmaz !

Eğer sohbet vaki ise

Kelâm nefessiz çıkmaz

Kiralık kafa ve akıl...

"Kafasını, acıkınca yenilecek karpuz niyetine taşıyanlar, akıllarını sadece onu taşımak için kullanırlar" (S.Kıyak)

★

Bir dünya ki;

kiralık kafalar var,

kuma gömülü kafalar var...

o kafalarda

kiralık akıllar var,

satılık akıllar var,

aklını peynir ekmekle yiyeni var,

takma akıllı olanı var...

her yerde

aklını gösterme telaşında olan var,

akıl yarıştıran var...

aklı havada olan var,

aklı esir olan,

aklını çalıştırmayan,

hatta çalıştıramayan var...

akıllı geçinen var,

aklıyla geçinen var,

aklı esrikler var,

aklıyla dalga geçilen var....

aklını seven de var,

tapınan, ilâh edinen de var...

akl-ı selim de var...

beyazdan siyaha

tepeden tırnağa

sağdan sola

peşinciler

veresiyeciler

tımarcılar

tımardan kaçanlar

ne ararsan var !

binbir çeşidinden var

akıllılar dünyasında...

bak, gör, seyret !

Filler ve Ebabil Kuşları...

Ebrehe isimli kişi Habeşistan Krallığı'nın Yemen valisidir. M.S. 570'li yıllarında Sana şehrinde bir mabed yaptırmıştır, 

Amacı Mekke şehrindeki Kâbe'yi ziyaret eden Arapların Kâbe yerine Sana şehrindeki bu mabede ziyaretlerini yönlendirmektir. 

Ebrehe, Kâbe'yi yıkmak için altmışbin kadar asker ve binekleri FİL olan büyük  orduyla Mekke'ye doğru yola çıktı. 

Karşusına çıkan kuvvetleri de mağlup ederek ilerledi ve Taif şehrine geldi, askerlerin bir kısmını Mekke'ye gönderdi. Bu askerler Peygamber (s.a.v.)'in dedesi ve Kureyş kabilesi reisi Abdülmuttalib'in ikiyüzden  fazla aşkın devesiyle birlikte Mekke ahalisinin hayvanlarını alıp uzaklaştılar. 

Bunun üzerine Abdülmuttalib Ebrehe'yle görüşerek develerinin ve diğer hayvanların geri verilmesini istedi. 

Ebrehe:

- Benden develerini istiyorsun da, Kâbe'den hiç söz etmiyorsun. Halbuki ben onu yıkmaya geldim.

Abdülmuttalib:
- Ben develerin sahibiyim. Kâbenin de onu koruyacak sahibi vardır!

Bu görüşmenin sonunda Abdülmuttalib'e

develer geri verildi. 

Mekke ahalisi bu büyük ve güçlü orduyla savaşamayacağından dağlara çekilip beklemeye başladılar.

Ebrehe'nin ordusu büyük bir fili önden sürerek Mekke sınırına dayandı. 

Ebrehe, Kâbe'yi halatla bağlayıp fillerle çekerek yıkmak istiyordu.

Ebrehe'ye rehberlik yapan Nüfeyl b. Habib, büyük filin kulağından tutarak şöyle dedikten sonra koşarak o da dağa kaçtı:

- Ey Mahmud (fil) çök! Sakın ileri gitme, sağ salim geriye dön!

Mekke'ye tam girilecektiki bu büyük fil (Mahmud) ilerlemek istemedi, direndi, zorlanınca da yere yattı. 

Fili kaldırıp Kâbe'ye doğru yürütemediler.  Bu esnada  ebabil kuşları sürüsü ortaya çıktı. Kuşların ağzında ve ayaklarında nohut büyüklüğünde taşlar vardı. Bu taşları Ebrehe'nin ordusu üzerine mermi gibi attılar. Taşlar değdiği kişileri delip geçiyordu. Ebrehe'nin askerlerinin çoğu öldü.

Bu vak'a üzerine  "Fil Ordusu" dağıldı ve sağ kalanlar Kâbe'yi yıkma amaçlarına ulaşamadan Yemen'e döndüler. Ebrehe de dönüşte öldü. 

Kur'an'daki "Fil Suresi" nde bu vak'a konu edilir.

★

"Azgın fil sürüsüne ebabiller yeter

Firavunu, ordusunu Nil nehri bekler"

Vesselâm...