Tüketirken tükenmek...Yitik İnsan !

Tüketti insan...

Tükettikce tükendiğini fark edemeden

Tüketti...

Değirmen taşları arasında

daneliğini kaybetti de

un ufak oldu...

Tüketim çarkının dişlilerine sıkıştırdığı

Özünü, benini, kendini

Un ufak edip tüketti...

Nirvanaya erişeceğini

Huzuru bulacağını

Zannetti...

Mutlu olacağı sanrısına kapıldı...

Zamanı da ömrü de

Tükettiğini

Seçeneklerin dalgaları arasında yüzerken

Fark edemedi...

Müsrifin hoyratça saçıp savurduğu gibi

Ömrünü hiç(ler) uğruna sarfederken

Kendisi de tükendi...

Vicdanı

Edebi

Ahlâkı

Saygıyı

Bilgiyi

Sevgiyi, şefkati

Aşkı, sevdayı

Muhabbeti

İyiliği, hoşgörüyü

Huzuru

Hoşça bakmayı

Yardımlaşmayı

Paylaşmayı

Dost olmayı

Dost kalmayı

Nice insani erdemi

Zaman değirmeninde

Önce bir bir öğüttü...

Ve sonra:

Çılgınca ve müsrifâne tüketti...

Uçsuz bucaksız hayallerini

Tüketim sofrasına sığdıramadı...

Dolu dizgin

Bir metadan ötekine

Öteberiler arasında koştururken 

tükendi...

ve

kaybedenler listesinde

ismini gördü...

Hicaz şarkı(*): Kayboldum kaybolan yıllar içinde

Elde kalan:

Mutsuz

Umutsuz

Ruhsuz

"Nesne"leşmiş

"Özne"likten ırak

"Kendi"likten vâreste

Et kemik torbası

Erdemler fukarası

Yitik "İnsan"...

★

Neticede elde var: 

"kod adı: tüketici" olan,

 bir zamanlar;

dünyayı bir eline alsa

 öteki elinde güneşin olmasını isteyen,

bugün ise "tükenmişlik sendromu !"na düçar,

 tatminsiz, huzursuz ve mutsuz insan...

Ve;

İnsanlığı da tüketiyor, 

insanlığını tüketirken insan...

Sonra da;

Yitik insanı arıyor insan...

__________

(*)Beste-Güfte: Metin Eryürek

Makâm: Hicâz - Usûl: Semâî

Kayboldum kaybolan yıllar içinde / Gönlümce bir zaman yaşayamadım
Ağladım mı güldüm mı / Yaşadım mı öldüm mü
Bir kısa gün gibi bir ömür geçti de anlayamadım
Her arzum, emelim içimde kaldı / Her çağda gönlümü bir hüzün sardı
Ağladım mı güldüm mü / Yaşadım mı öldüm mü
Bir kısa gün gibi bir ömür geçti de anlayamadım