İnsanın;
Tutarsın elinden verirsin imkânı
Cüceyken dev sanır kendini...el insaf
Himmeti ne bilsin kibr kumkuması
İyi niyeti de istismâr edermiş insan
İnsan;
Dönüp de bir maziye baksa da şöyle
Kendini fasulyeden nimet saymadan önce
Ne oldum demese de, neler olacak diye gözlese
Meğer ben neymişim demeden önce
Tecrübedir ki;
Kimini itibar, iltifat, övgü şımartır
Ayağı yerden kesilir de havalarda dolaşır
Gün gelir, öyle bir şamar atarki kader
Kanadı kırık kuşlar gibi ortalıkda bırakır
Ey insan;
Güvenme bilgine, varına, aklına
Kaderin yaşanacak bir gaybı vardır
Vermeyi bilen almayı da bilir yarına
Kibir evi rezaleti çok hızlı çağırır
